Po śmierci swojego męża Sheila Haddon ma problemy ze spłacaniem hipoteki za dom. Kiedy już jest bliska poddania się wpada na pomysł, który pozwoli jej zachować dom - wynajmowanie pokoi lokatorom.
Po śmierci męża Sheila Haddon zostaje z córką Monicą w pięknym domu... na który ją nie stać. Zdeterminowana, aby zatrzymać dom, w którym spędziła swoje małżeństwo postanawia wynajmować pokoje lokatorom i w ten sposób zbierać pieniądze na raty hipoteki. O ile znalezienie lokatorów nie stanowi problemu, to sami lokatorzy także nie narzekają na nadmiar pieniędzy i Sheila musi też liczyć na pomoc jej przyjaciela Richarda Beamisha, byłego oficera marynarki, który najwyraźniej jest w niej zakochany. Aby związać koniec z końcem bierze też różne dorywcze prace, ale zazwyczaj źle się to kończy.
W roku 1985 Richard Ommanney stworzył dla BBC sitcom Three Up, Two Down (Troje na górze, dwoje na dole) o młodej parze, która spodziewając się dziecka jest zmuszona znaleźć lokatorów, aby ratować swój budżet. Rok później dla Thames Television stworzył All at No 20, które jest oparte w gruncie rzeczy na dokładnie tym samym pomyśle, chociaż w miejsce młodej pary umieścił wdowę. Pomysł, aby wrzucić pod jeden dach zupełnie obcych sobie ludzi był wielokrotnie używany w serialach komediowych, ale All at No 20 zdecydowanie nie jest sztandarowym przykładem tego podgatunku. Maureen Lipman w zasadzie powtórzyła tutaj wszystko, co prezentowała w swoim poprzednim serialu, Agony - jej postać jest bardzo nierówna i chaotyczna. Z jednej strony jest zagubiona, ale z drugiej nie jest zagubiona, jest niezależna, ale jednak polega na innych, jest cyniczna, ale jednocześnie ciepła i romantyczna. Postaci lokatorów były mało oryginalne i większość z nich tak naprawdę nie miała konkretnych cech (może z wyjątkiem Henry’ego granej przez Martina Clunesa). W drugim sezonie inni autorzy zajęli się scenariuszami odcinków i poziom nieco podskoczył, ale nadal podstawowa koncepcja serialu była daleka od ideału. Planowano jeszcze nakręcić trzeci sezon, ale biorąc pod uwagę krytykę, z jaką spotkał się drugi plany te porzucono.
Ogólnie All at No 20 jest dowodem na to, że lata 1980-te (z nielicznymi wyjątkami) były jednymi z najgorszych dla brytyjskich seriali komediowych - ten serial był bardzo nierówny, powierzchowny i trudno było się wciągnąć w losy bohaterów.
Łączna ocena |  4.0 |
Żarty |  / 10 |
Rozrywka | / 5 |
Postaci | / 5 |
Brak powtórzeń | / 5 |
| 1986 Series 1 |
| 1987 Series 2 |