Dave Barry pracuje jako felietonista dla magazynu na Florydzie. Pracuje, to nieco przesadne określenie, najwięcej czasu spędza kręcąc się po domu w szlafroku.
Dave Barry pracuje jako felietonista dla magazynu z Florydy, przynajmniej oficjalnie. Nieoficjalnie siedzi w domu i próbuje wpaść na pomysł na następny artykuł, zazwyczaj bez powodzenia. Przyprawia to o siwe włosy na jego szefa i przyjaciela, Kenny’ego Becketta, ale także denerwuje żonę Dave’a, Beth. Zwykle nieistotne wydarzenia z życia rodzinnego, które dotyczą Beth i ich dwóch synów, dają mu pomysł na oryginalne spojrzenie na życie. Po długim dniu oglądania telewizji i błądzenia po domu w szlafroku Dave odpoczywa razem z Beth, Kennym i ich bogatym przyjacielem doktorem Sheldonem, grając w pokera.
Sitcom oparty na felietonach prawdziwego Dave’a Barry’ego, który otrzymał nagrodę Pulitzera za swoje humorystyczne felietony dla Miami Herald, które niejako ustawiły klimat całego serialu - to mieszanka anegdot zaczerpniętych z jego życia, spojrzeń na różne aspekty życia, związków, rodzicielstwa, przyjaźń i pozornie błahych spraw, które określają, kim jesteśmy i czym jest nasze życie. Z jednej strony twórcy zaczerpnęli wiele oryginalnych pomysłów z artykułów, wykorzystali je jako początek oraz zakończenie każdego odcinka, ale jednocześnie ograniczyło to program do jednego domu i nie szczególnie ciekawego życia jego mieszkańca.
Podczas gdy wiele wczesnych odcinków było odświeżająco oryginalnych, Dave’s World często balansował między tradycyjnym sitcomem a poważnymi podtekstami dotyczącymi rodziny, dzieci, rodzicielstwa itp. Z czasem twórcy próbowali trochę ożywić formułę, wprowadzając postać Erica i zmieniając postać Mii na stałego członka obsady, co przeniosło serial w stronę bardziej typowego stylu sitcomowego, ale jednocześnie jescze bardziej uwydatniło to kontrast między poważnymi i komediowymi elementami serialu. Zwłaszcza trzeci sezon był pod tym względem chaotyczny i zawierał odcinki, które nie miały wielkiego sensu.
Na przykład Don’t Blame Me, w którym Dave (postać o bardzo łagodnym usposobieniu) domaga się wybudowania przez weekend tarasu, bo nie chce czekać do poniedziałku i w dodatku nie ma zamiaru wynajmować fachowców. Albo Double Fault, w którym Shel stara się wykorzystać popularność Dave’a i wciąga go do pokazowego meczu tenisa jako celebrytę, mimo, że Dave nie gra w tenisa. W dodatku później wciąga Beth w udawanie, że facet odgrywający na meczu rolę Dave’a to jej mąż. Oba odcinki były całkowicie oderwane od stylu i atmosfery pozostałych odcinków, postaci zachowywały się w sposób niespójny z ich charakterami, a w dodatku same odcinki były napisane dosyć słabo - wszelkie oznaki dogorywającego serialu komediowego. A dla porównania ostatni odcinek tego sezonu, It’s Not About That, Either, w którym główny bohater rozważa znaczenie religii w życiu człowieka - wiele można powiedzieć, ale nie, że Dave’s World na tym etapie był spójnym produktem.
Dave’s World z pewnością był oryginalnym pomysłem z ciekawymi głównymi bohaterami, kilkoma niezłymi scenariuszami, ale ciągłe balansowanie między typową formułą sitcomu a familijnym show nie przynosiło mu wiele korzyści - niektóre odcinki były zbyt oderwane od rzeczywistości, inne z kolei zbytnio zagłębiały się w prozę życia. Ogólnie nie najgorszy serial, ale jednocześnie trudno nazwać go wyjątkowym i pamiętnym.
Łączna ocena | 6.0 |
Żarty | / 10 |
Rozrywka | / 5 |
Postaci | / 5 |
Brak powtórzeń | / 5 |
1993 Season 1 |
1994 Season 2 |
1995 Season 3 |
1995 Season 4 |